بررسی تأثیر پیش درمانی با اکسیژن بر مهار نفروتوکسیسیتی حاد القا شده به وسیله جنتامایسین در رت

مقدمه: به نظر می رسد سمیت جنتامایسین به علت تولید گونه های واکنشی اکسیژن ros درون سلول ها باشد. شواهدی است که پیش درمانی با اکسیژن میزان و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانتی را افزایش می دهد. در این مطالعه به بررسی تأثیر پیش درمانی با اکسیژن در مهار نفروتوکسیسیتی جنتامایسینی پرداخته شده است. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 48 راس رت ماده بالغ (نژاد اسپراگ) به طور تصادفی به 6 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه اول، به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد و برای سایر گروه ها دوز های مختلف اکسیژن به همراه mg/kg 100 جنتامایسین به مدت 8 روز به صورت داخل صفاقی استفاده شد. بعد از آخرین تزریق، ادرار 24 ساعته تهیه، نمونه خون گرفته و کلیه طرف چپ حیوان در محلول فرمال سالین فیکس گردید. مالون دی الدهید (mda)، کراتینین و اوره سرم و نیز کراتینین ادرار اندازه گیری شد. برش های بافتی 5 میکرونی از نواحی متفاوت کلیه به طریقه pas رنگ آمیزی گردید. دانسیته حجمی لوله های خمیده نزدیک، نکروز توبولی و انفیلتراسیون لنفوسیتی بافت بینابینی به طریقه نیمه کمی بررسی شد. جهت مقایسه داده ها بین گروه ها از آزمون mann withney استفاده شد. نتایج:پیش درمانی با اکسیژن در مهار mda سرمی، بهبود کراتینین و اوره سرمی و ادراری، حفظ دانسیته حجمی توبولی،کاهش نکروز توبولی و کاهش انفیلتراسیون لنفوسیتی توانسته است در گروه های 6 و 4 نسبت به گروه 2 به طور معنی داری مؤثر باشد (05/0(p<. نتیجه گیری: پیش درمانی و کاربرد همزمان اکسیژن، نفروتوکسیسیتی جنتامایسینی را بهبود می بخشد ولی نمی تواند آنها را در سطح کنترل حفظ کند.